Είναι το φάντασμα της πρωτογενούς ιδεολογίας των λαών της δηλαδή, που λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε, συχνότατα ενοχοποιήθηκε, και τώρα ορθώνει το δικό της το μπόι, απειλώντας να πάρει τη δική της ανελέητη ρεβάνς...
Μόνο που αυτή η ρεβάνς, θα είναι ιδιαιτέρως απρόβλεπτη ως προς την εξέλιξή της, γιατί το πατριωτικό συναίσθημα των λαών, αφού απέτυχε η απόπειρα του εξοβελισμού του από τα νεοταξίτικα ιδεολογήματα, στοχοποιήθηκε και εκχωρήθηκε σε επικίνδυνους και καιροσκόπους, σε νεοναζί και πατριδοκάπηλους, και τώρα όλοι μιλούν για το τέρας του αναδυόμενου και ανεξέλεγκτου "εθνικισμού" που ρίχνει τη "βαριά σκιά του" πάνω από την Ευρώπη.
Η ιστορία παίρνει τη δική της εκδίκηση... Και την παίρνει με τρόπο που γελοιοποιεί τους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής αθλιότητας, και μαζί τους όλους εκείνους που υποτίθεται πως την αντιπαλεύουν από προοδευτικό και δημοκρατικό μετερίζι.
Ας θυμηθούμε πως περιέγραφε το «κομμουνιστικό μανιφέστο» την Ευρωπαϊκή πραγματικότητα το 1847, αφού και...οι παραλληλισμοί έχουν τη σημασία τους:
«Ένα φάντασμα πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: Ο πάπας και ο τσάρος, ο Μέτερνιχ κι ο Γκιζό, γάλλοι ριζοσπάστες και γερμανοί αστυνομικοί. Ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν έχει κατηγορηθεί σαν κομμουνιστικό από τους αντιπάλους του που κυβερνούν, ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης δεν αντέκρουσε με την κατηγορία του κομμουνισμού τους πιο προοδευτικούς αντιπολιτευόμενους, καθώς και τους αντιδραστικούς αντιπάλους του; Δυο πράγματα βγαίνουν απ' το γεγονός αυτό: Ο κομμουνισμός αναγνωρίζεται πια απ' όλες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σαν μια δύναμη. Είναι καιρός πια οι κομμουνιστές να εκθέσουν ανοιχτά μπροστά σ' όλο τον κόσμο τις αντιλήψεις τους, τους σκοπούς τους, τις επιδιώξεις τους και ν' αντιπαραθέσουν στο παραμύθι του κομμουνιστικού φαντάσματος ένα Μανιφέστο του ίδιου του κόμματος…»
Αυτά έλεγε τότε το «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος», και ας προσγειωθούμε στο σήμερα 167 χρόνια μετά, με τη βοήθεια της Γαλλικής «ΛΙΜΠΕΡΑΣΙΟΝ».
Λέει λοιπόν μεταξύ άλλων η εφημερίδα: «Ο Αργεντινός Πάπας είναι ο τελευταίος των μεγάλων Ευρωπαίων; Ο Ποντίφικας βρήκε αυτή την εβδομάδα στο Στρασβούργο τις λέξεις που δεν μπορούν να βρουν οι πολιτικοί για να μιλήσουν για την Ευρώπη, την αναγκαιότητά της, το μήνυμα ελπίδας της. Είναι λοιπόν οι Εκκλησίες πιο διαυγείς από τις κυβερνήσεις, βλέπουν καλύτερα από τους πολίτες; Είναι πιθανό, απαντά ο γάλλος πολιτικός αναλυτής Αλέν Ντιαμέλ με άρθρο του στη Λιμπερασιόν. Η έκκληση του Στρασβούργου βρίσκεται σε εμφανή αντίθεση με τη γενική παθητικότητα, από τις Βρυξέλλες ως το Παρίσι ή το Βερολίνο, απέναντι στην επιστροφή των εθνικισμών. Δεν δώσαμε τη σημασία που έπρεπε στην πρωτιά που κατέκτησε για δεύτερη φορά το Ukip του Νάιτζελ Φάρατζ σε αναπληρωματικές εκλογές στη Βρετανία. Κι όμως, το βρετανικό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα σημειώνει συνεχώς επιτυχίες ύστερα από εκείνο το 27,5% στις ευρωπαϊκές εκλογές. Το 2014 θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη χρονιά που οι εθνικισμοί παίρνουν την εκδίκησή τους από το ευρωπαϊκό όνειρο».
